شهادت امام حسن مجتبی علیه السلام بر همه شیعیان جهان تسلیت باد

 

چگونگی شهادت امام حسن علیه السلام

حکومت اموی پس از تحمیل صلح بر امام حسن علیه السلام گرچه به بسیاری از اهداف خود رسیده بود، ولی هم چنان وجود امام حسن علیه السلام مانع از به اجرا درآوردن برخی از نیّات پلید آنان بود. از جمله اهدافی که معاویه دنبال می کرد تعیین جانشین برای خود بود. وی از اجرای این تصمیم که برخلاف مفاد صلح نامه او با امام حسن علیه السلام بود وحشت داشت و می دانست که اگر در زمان حیات آن حضرت به چنین کاری دست بزند، بدون شک با مخالفت شدید حسن بن علی علیه السلام روبه رو خواهد شد. بر این اساس تصمیم گرفت از هر راه ممکن امام علیه السلام را به شهادت برساند. پس از بررسی های زیاد جعده همسر امام حسن علیه السلام را مناسب ترین فرد برای تحقق بخشیدن به این هدف پلید دید. آن گاه به صورت محرمانه و با ارسال صدهزار درهم به جعده، به او قول داد که اگر امام حسن علیه السلام را به شهادت برساند او را به همسری یزید درخواهد آورد. بدین وسیله جعده آن حضرت را با ریختن زهر در آب آشامیدنی مسموم کرد و طولی نکشید بر اثر آن، امام حسن علیه السلام به شهادت رسید.

 

چندین روایت تاریخی برای روز شهادت امام حسن(ع) نقل شده است که تمامی آنها تاکید دارند که امام در ماه صفر به شهادت رسیده اند و هیچ نقل معتبر دیگری که شهادت امام خارج از ماه صفر باشد وجود ندارد.  

وی اظهار کرد: در این خصوص سه نوع روایت وجود دارد. اولین آنها به نقل از شیخ کلینی است که شهادت امام حسن(ع) را در آخر ماه صفر است اعلام کرده است. گفتنی است علمای دیگر از این روایت تبعیت نکرده اند.

وی ادامه داد: دسته دیگر روایات، براین باورند که شهادت این امام همام در ۲۸ ماه صفر و همزمان با رحلت پیامبر گرامی اسلام رخ داده است. برخی از علما مانند شیخ طوسی و شیخ مفید و علامه تبریزی و ابن شهر آشوب بر این باورند و آن را اعلام کرده اند. دسته سوم روایات که از نظر کثرت و گستردگی در منابع قدیم و جدید بیشتر از دسته های دیگر است، از روز ۷ صفر به عنوان شهادت امام مجتبی یاد کرده اند.

دکتر روحی در خصوص نحوه شهادت سبط اکبر رسول خدا تصریح کرد: معاویه به جعده که همسر امام حسن(ع) بوده است در ازای به شهادت رساندن امام به او وعده ازدواج با یزید و صدهزار درهم می دهد. جعده نیز براین کار رغبت نشان داده و طعام امام را به زهر آغشته می کند.

وی افزود: امام پس از مسمومیت اعلام کردند که این مرتبه چهارم است که مسموم می شوند و در همین مرحله چهارم نیز به خاطر زهر شهید شدند. معاویه پس از شهادت سید جوانان اهل بهشت، در پرداخت پول به جعده کوتاهی نکرد اما زمانیکه جعده از معاویه همسری یزید را طلب کرد، معاویه گفت تو با نوه پیامبر آن کار را کردی، چطور می توانی با پسر من سازش کنی.

مدیر گروه تاریخ دانشگاه علوم اسلامی رضوی با ذکر این موضوع که امام حسن(ع)، قبلا درمورد شهادت خود پیش بینی کرده و به یارانشان گفته بودند که بر اثر زهر شهید توسط همسر خود می شوند. یاران می گویند، که چرا جعده را اکنون از منزل بیرون نمی کنید اما امام اعلام کردند که او هنوزمرتکب خلافی نشده است. چطور می توانم اخراجش کنم.

وی در پاسخ به این سوال که معاویه در حالیکه به زعم خود توانسته بود در ماجرای صلح، به اهدافش برسد، چه لزومی داشت که بر قتل امام مجتبی(ع) تلاش واصرار کند، یادآور شد: معاویه به دنبال این بود که بحث جانشینی و ولایتعهدی فرزندخود یزید را آماده کند. بزرگترین مانع برای اینکار وجود مقدس امام مجتبی(ع) بود. معاویه می خواست با حذف فیزیکی امام حسن(ع) زمینه ها و شرایط را آماده سازی کند کمااینکه بلافاصله بعد از شهادت امام مجتبی(ع) اقدامات خود را برای جانشینی یزید انجام داد.

وی مطرح کرد: وصیت نامه امام(ع) بسیار جالب توجه است. ایشان در آستانه شهادت به برادر خود،  امام حسین(ع) گفتند که من خودم را در اولین روز از روزهای آخرت و آخرین روز از روزهای دنیا می بینیم. گواهی به یکتایی خداوند می دهم. خدایی جز او جود ندارد و تنها او سزاوار پرستش هست.

دکتر روحی ادامه داد: سپس اشاره می کنند به این موضوع که ای حسین(ع) مرا در کنار رسول خدا دفن کن. اما اگر کسی با این موضوع مخالفت داشته و برمخالفت خود اصرار کرد، از این موضوع صرفنظر کن. راضی نیستم به خاطر اینکار قطره ای خون ریخته شود.

وی مدعی شد: در هنگام تدفین عایشه مانع دفن امام حسن(ع) در کنار پیامبر خدا(ص) می شود و به همین دلیل و باتوجه به وصیت امام حسن جنازه به قسمت دیگری از قبرستان بقیع برده می شود و در کنار جده ایشان، فاطمه بنت اسد دفن می شوند.

وی با بیان اینکه در مظلومیت امام مجتبی(ع) همین بس که در هنگام تشییع پیکر ایشان مخالفان به سمت تابوت تیراندازی کردند، بیان داشت: این تیراندازی ها به حدی بود که بستگان امام حدود۷۰ تیر از تابوت آن حضرت جدا کردند.  امام حسین(ع) به یاران خود که قصد انتقام از مخالفان را داشتند گفتند آرام باشید که برادرم اجازه نداده است در مراسم او خونی ریخته شود.

 

سرویسش شعر آیینی عقیق : به مناسبت فرا رسیدن 28 صفر ایام شهادت امام مجتبی (ع) عقیق تعدادی از اشعار آیینی به منظوراستفاده ذاکرین اهل بیت منتشر می کند:


 

 

محمد حسین رحیمیان:

عمری در آشیان غریب مدینه ایم

 

ما از فدائیان غریب مدینه ایم

 

ما را صدا زنید نمک گیر مجتبی

 

مدیون لقمه نان غریب مدینه ایم

 

هستیم اگر گدای حسین ،زیر منته

 

الطاف بی کران غریب مدینه ایم

 

این افتخار ماست فقط زیر سایه ی

 

دستان مهربان غریب مدینه ایم

 

سالی یکی دو روز کفایت نمی کند

 

هر روز میهمان غریب مدینه ایم

 

ذکر حسن به ما پر پرواز می دهد

 

مرغان آسمان غریب مدینه ایم

 

زهرا ، علی ، حسین دعاگویمان شوند

 

وقتی که روضه خوان غریب مدینه ایم

 

خانه خراب غصه ی این قبر خاکی و

 

بی شمع و سایبان غریب مدینه ایم

 

مهدی رحیمی:

جنگ با زهر چونکه تن به تن است

 

اثرش مستقیم بر بدن است

 

زهر در واقع اولین اثرش

 

روی هر فرد، خشکی دهن است

 

علت وضعی چنین زهری

 

ناخودآگاه آب خواستن است

 

ای بمیرم! در این مواقع هم

 

اولین دستگیر مرد، زن است

 

من از این چند نکته فهمیدم

 

روضه ی باز، روضه ی حسن است

 

پیش چشم حسین شرمنده ست

 

که به هنگام مرگ، در وطن است

 

پیش ارباب روضه اش این است

 

برتنش وقت مرگ، پیرهن است

 

پیش آقای بی کفن از تیر

 

بر تن او دو تا دو تا کفن است

 

لخته های جگر اگر حرفند

 

تشت مثل لبی  پُر از سخن است

 

از بقیعش شناختم که حسن

 

روضه ی بی صدای پنج تن است

 

حسن لطفی:

 

دامن چشم من از گریه به دریا اُفتاد

 

چشم زخمی شده از کار تماشا اُفتاد

 

پاره هایِ جگرم می چکد از کُنجِ لبم

 

عاقبت سایه ی مرگ آمد و بر ما اُفتاد

 

باز هم خاطره هایم همگی زنده شدند

 

راه من باز بر آن کوچه ی غم ها اُفتاد

 

یاد آن کوچه که با مادر خود می رفتم

 

به سرم سایه ای از غربتِ بابا اُفتاد

 

کوچه بن بست شد و در دل آن وانفسا

 

چشم نامرد به ناموس علی تا اُفتاد

 

آنچنان زد که رَهِ خانه ی خود گُم کردیم

 

آنچنان زد که به رخساره ی گُل جا اُفتاد

 

گاه می خورد به دیوار و گَهی رویِ زمین

 

چشمِ زخمی شده از کار تماشا اُفتاد

 

من از آن دست کشیدن به زمین فهمیدم

 

گوشواری که شکسته است در آنجا اُفتاد

 

شانه ام بود عصایش ولی از شدت درد

 

من قدم خم شد و او هر قدم اما اُفتاد

 

سید حسن رستگار :

 

در کوچه پای آمدنش تیر میکشد

 

از سمت گوش تا دهنش تیر میکشد

 

این طفل هر زمان که به در میکند نگاه

 

بی وقفه چارچوب تنش تیر میکشد

 

مادر چقدر دلنگران سکوت اوست

 

فهمیده سینه ی حسنش تیر میکشد

 

نام حسن ردیف غزلهای غربت است

 

حتی ردیف تَن تَ تَنَش تیر میکشد

 

این بار زهر کینه بر او کارگر شده

 

هی لخته لخته هی دهنش تیر میکشد

 

زینبه نشسته پاره ی تن را نظاره گر

 

با هر نفس نفس ، بدنش تیر میکشد

 

از بس که گریه کرده در این ماتم عظیم

 

چشمان خیس سینه زنش تیر میکشد

 

شاید که یاد کرببلا میکند حسین

 

وقتی که دارد از کفنش تیر میکشد

 

مهدی رحیمی:

 

کسی که درشجاعت داستانی چون جمل دارد

 

بگو ضرب الاجل اصلا چه ترسی از اجل دارد

 

کسی که حاتم طایی مریدش بوده قبل از او

 

کسی که در کریمی سبقه از روز ازل دارد

 

عجم از ابروانش داستان های کمان گیران

 

عرب از چشم های او دوتا ضرب المثل دارد

 

میان چشم های او چه «عشقی» میشود«آباد»

 

به روی سر تماشا کن چه «تاجی» در«محل» دارد

 

شده خیرالامور بین ارباب و خود حیدر

 

حسن یعنی فقط خیرالنساء، خیرالعمل دارد

 

برای کربلا سوی برادر هدیه‌ها برده

 

میان هدیه‌هایش هم قصیده هم غزل دارد

 

هم عبدالله را در گودی گودال آورده

 

هم اینکه نجمه را در پیش زینب روی تل دارد

 

تمام کربلا از اوست بعد از قاسمش در ظهر

 

هر اسبی را که میبینم به نعل خود عسل دارد

 

کسی که بی حرم بوده به فکر بی کفن بوده

 

حسن از جنس عبدالله بر تن راه حل دارد

 

عجب از تشت دارم یا جگر را میشود مهمان

 

ویا مانند آغوشی سری را در بغل دارد

 

حبیب باقر زاده:

 

فصل باریدن اشک آمده باران شده ام

 

آخر ماه صفر گشته و حیران شده ام

 

اولین حرف که آمد به لبم اسم تو بود

 

از تولد به خدا مست حسن جان شده ام

 

مادرم دست مرا داد به دستان کریم

 

بی سبب نیست که محتاج کریمان شده ام

 

من مسلمان شده دست امام حسنم

 

از عنایات حسن بوده مسلمان شده ام

 

خواب دیدم حرم و گنبد و ایوان داری

 

در میان حرمت خادم و دربان شده ام

 

خواب دیدم که به همراه همه سینه زنان

 

به غذا حضرتی ناب تو مهمان شده ام

 

بازهم روضۀ طشت و جگری زهرآلود

 

یاد غم های تو افتادم و گریان شده ام

 

علیرضا خاکساری:

گنبد ندارد

 

نام و نشانی بر روی مرقد ندارد

 

ای گریه کن ها

 

سنگ مزار و پرچم گنبد ندارد

 

حتی حیاطی

 

مانند صحن کوثر مشهد ندارد

 

آقا کریم است

 

آنقدر میبخشد به ما که حد ندارد

 

درهم خریده

 

اصلا برای او که خوب و بد ندارد

 

دریای جود است

 

الطاف جاری اش که جذر و مد ندارد

 

آسوده خاطر

 

رو کن به درگاهش که دست رد ندارد

 

اصلا دل خوش

 

از آنکه طعنه به غرورش زد ندارد

 

مادر ندارد

 

اقا "غریب است و کسی بر سر ندارد "

 

خیلی عجیب است

 

حتی میان خانه اش یاور ندارد

 

گویا برایش

 

از جعده بهتر شهر پیغمبر ندارد

 

تنهای تنهاست

 

مقداد ، حمزه ، مالک اشتر ندارد

 

غصه همین جاست

 

آنقدر ها هم بین ما نوکر ندارد

 

افتاده از پا

 

از خود نمیپرسی چرا بستر ندارد

 

خبره ی روضه!

 

یک عمر اصلا خانه ی او "در" ندارد

 

در سینه ی خود

 

جز داغ زهرا و غم حیدر ندارد ...

 

***

 

از آشنا خورد

 

از بی بصیرت های بی شرم و حیا خورد

 

سب علی را

 

در خطبه هایشان شنید و غصه هاخورد

 

با خاطراتش

 

هرشب خودش را در میان روضه ها خورد

 

لرزید پشتش

 

سیلی سختی بر رخ ریحانه تا خورد

 

در خانه افتاد

 

تا از شریک زندگی اش پشت پا خورد

 

زهر ستم نه

 

او مرهم یک عمر درد و غصه را خورد

 

لایوم گفت و

 

پاشید از هم شعرم و قافیه وا خورد

 

***

 

کرببلا هم

 

با بد دهانی به غرور عمه بر خورد

 

چکمه رسید و

 

گاهی به پر گاهی به لب گاهی به سر خورد

 

یک نیزه آمد

 

تا اینکه روی زخم مکشوف کمر خورد

 

از جمع اصحاب

 

تیر و سنان و تیغ و نیزه بیشتر خورد

 

حسن لطفی :

 

از بارِ داغش پشتِ پیغمبر شکسته

 

تنهاترین سردار بی لشگر شکسته

 

سجاده اش بر غربتِ او گریه کرده

 

پایِ غریبی اش دلِ منبر شکسته

 

بخشید آنکَس را که زد نیزه به ساقَش

 

او دستگیری می کند از هر شکسته

 

تا زهر را نوشید فرمود:آه مادر

 

راحت شد این آئینه یِ یکسر شکسته

 

بُغضِ چهل سالِ مرا این زهر بشکست

 

اما غرورم را کسی دیگر شکسته

 

یک کوچه ی باریک و دو دیوارِ سنگی

 

یک راه بُن بست و دو برگ و بر شکسته

 

فهمید فرزند بزرگم، ناسزا گفت

 

می خواست من باشم ولیکن سر شکسته

 

گفتم که با رویم بگیرم ضربه اش را

 

رفتم نبینم حرمتِ مادر شکسته

 

اول مرا زد بعد از آن هم مادرم را

 

من میزدم بال و پَر و او پر شکسته

 

از رویِ چادر پایِ خود را برنمیداشت

 

پایی که قبل از این جسارت،در شکسته

 

در زیر پاها گوشواره خوردتر شد

 

خندید وقتی دید نیلوفر شکسته

 

خون لخته از تیزیِ سنگی بر زمین ریخت

 

فهمیدم از دیوارِ کوچه،سر شکسته

 

لایوم کَ یومَک  حسینم گریه کم کن

 

تنها نه من،از گریه ات خواهر شکسته

 

می بینمت با مادرم بر شیبِ گودال

 

در لا به لایِ نیزه و خنجر شکسته

 

ای کاش می شد تا نبینم ساربان هم

 

انگشت را دنبال انگشتر شکسته

سید پوریا هاشمی :

دنیا چه با عزیز دل بوتراب کرد؟

 

ابری رسید و خون به دل آفتاب کرد

 

سنی نداشت یکشبه مویش سفید شد

 

رویش حنا کشید غمش را خضاب کرد

 

از کوچه های تنگ دگر رد نمیشود

 

این کوچه ها چقدر حسن را عذاب کرد!

 

دستی که خورد بر روی مادر به کوچه ها

 

آن دست گنبد حسنش را خراب کرد

 

چون روزه بود تشنگی اش اوج میگرفت

 

وقت اذان رسید تقاضای آب کرد

 

فهمید آب نیست ولی باز سرکشید

 

این زهر لعنتی جگرش را کباب کرد

 

سوزاند زهر از نوک پا تا سرش ولی

 

چون راحتش نمود ز دنیا ثواب کرد

 

از دوست زخم خورد و ز بیگانه ها جدا

 

دنیا چه با عزیز دل بوتراب کرد...