احادیث اهل بیت علیهم السلام - سری دوم - پایگاه رضوان

 

امیر المؤمنین علی علیه السلام : لَیسَ لَکَ بِأخٍ مَن أحوَجَکَ إلى حاکِمٍ بَینَکَ وَ بَینَهُ ؛

برادر تو نیست آن کس که تو را به داورى بین تو و خودش نیازمند کند (فرد سومى را به عنوان قاضى قرار دهد).

غرر الحکم و درر الکلم، حدیث۷۵۰۵

دانلود پوستر با کیفیت بالا

 

رسول اکرم صلی الله علیه و آله در یکى از خطبه هایش فرمود: کسى که غیبتى را از برادرش در مجلسى بشنود و ردّ کند، خداوند درب هزار شر دنیوى واخروى را بروى او مى بندد، واگر ردنکند وخوشش بیاید، گناه اوهمانند گناه غیبت کننده است.

عَن رَسُولُ اللّه ِ صلی الله علیه و آله أنَّهُ قالَ فى خُطبَهٍ لَهُ: وَ مَن رَدَّ عَن أخیهِ غَیبَهً سَمِعَها فى مَجلِسٍ رَدَّاللّه ُ عُنهُ ألفَ بابٍ مِنَ الشَّرِ فِى الدُّنیا وَ الاخِرَهِ فَإنْ لَم یُرَدَّ عَنهُ وَأعجَبَهُ کانَ عَلَیهِ کَوِزرُ مَنِ اغتابَ.

________________

وسایل الشیعه ج ۸ ص ۶۰۷.

 

 

امام صادق علیه السلام:

لقمان به فرزندش گفت: حسود را سه نشانه است: پشت سر غیبت مى‏ کند، در حضور چاپلوسی (تملق) می کند و در گرفتاری سرزنش (زخم زبان) می کند.

قالَ لُقمانُ لابنِهِ: للحاسِدِ ثَلاثُ عَلاماتٍ: یَغْتابُ إذا غابَ، و یَتَملّقُ إذا شَهِدَ، و یَشْمَتُ بالمُصیبَهِ.

میزان الحکمه،ج‏۳ ، حدیث: ۴۱۱۳.

 

امام على علیه السلام :

مؤمن … به عیب خود ، مشغول و فارغ از عیوب دیگران است و نماز، روشنى چشم اوست.

المُؤمِنُ یَکونُ … مُشغولاً بِعُیوبِ نَفسِهِ ، فارِغاً عَن عُیوبِ غَیرِهِ ، الصَّلاهُ قُرَّهُ عَینِهِ .

جامع الأخبار : ص ۲۱۵

 

 

شهید اوّل در کتاب قواعد:

غیبت دو گونه است: غیبت آشکارا، که معلوم است و غیبت ناپیدا، که موارد آن فراوان مى‏باشد. چنان که مثلًا کسى با کنایه بگوید: من در محفل دولتمردان حاضر نمى‏شوم، من مال یتیم خور یا مال مردم خور نیستم و اشاره به کسى داشته باشد که این کارها را مى‏کند. یا بگوید: خدا را شکر که ما را از فلان چیز پاک نگه داشت و با این شکر کردن به دیگرى کنایه زند.

از جمله غیبت کردنهاى ناپیدا، ایما و اشاره کردن به عیب و نقص در دیگرى است، گر چه آن فرد حاضر باشد.

 و نیز از آن جمله است، عباراتى مانند: اگر این کار را مى‏کرد بهتر بود و خوب بود این کار را نمى‏کرد.

همچنین از این نوع غیبت است که کسى نقایص و معایب شخص مستحقِ غیبت را بگوید، تا بدین وسیله عیبهاى کس دیگرى را که مستحق غیبت نیست گوشزد کند.

اما خطور نقایص و عیبهاى دیگران در ذهن و خاطر آدمى، غیبت به شمار نمى‏آید؛ زیرا خداوند متعال خطورات ذهنى را بخشیده است [و به سبب آنها کسى را کیفر نمى‏دهد].

از مخفى‏ترین نوع غیبتها این است که کسى خود را [نزد دیگران‏] به خاطر صفات ناپسندى که دارد یا در وجود او نیست، نکوهش کند تا بدین وسیله به عیبهاى دیگران توجّه دهد.